Voetballen

Aiedail liep over het sportveld van haar nieuwe school ze had nog niet de moeite genomen om de andere leerlingen te gaan ontmoeten, ze had nooit zo'n goede ervaring gehad met andere kinderen, door niet magische kinderen werd ze altijd gepest, haar ouders waren er nooit en haar broers en zussen waren allemaal al het huis uit dus daar had ze ook niks aan.
Ze liep al in haar gym kleding van school, toch wel leuk dat ze zelfs bij gym allemaal dezelfde model kleding hadden, voor meisjes, het was een wonder dat de jongens nog iets anders moesten dragen.
Er stond een deur open naar een hok waar gym spullen lagen, Aiedail liep er snel naar toeen haalde een voetbal uit een rek, ze gooide hem op het gras, ze gaf er een harde trap tegen en rende er achter aan, zo ging ze steeds harder rennen over het veld heen.
Steeds harder renden Aiedail, ze renden haar woede en verdriet weg, heerlijk.

Kovu was nog nooit op zijn nieuwe school geweest en hij keek rustig in het rond. Na een tijdje gelopen te hebben liep hij even later naar het sportveld. Hij keek omzich heen en zag toen een meisje voetballen. Kovu legde zijn tas neer en ging op een tribune zitten die daar ook waren, blijkbaar werden er soms misschien wel wedstrijden ofzo gehouden. Hij pakte uit zijn tas een schets boek en een potlood en hij pakte een lege bladzijde voor zich. Hij keek naar het meisje en begon haar langzaam aan na te schetsen. Eigenlijk zag je hem nooit vaak zulke dingen doen, maar als hij even niet meer aan zijn krachten wou denken en gewoon even alles wou vergeten dan ging hij meestal schetsen, vooral schetste hij dan mensen na die iets deden, zoals in het park tekende hij dan mensen na die met de hond liepen bijvoorbeeld. Of in het bos als er iemand toevallig aan het paardrijden was.

Dawn liep het sportveld op en keek rond.
ze keek naar de lucht en naar de bomen.
je hoorde het geruis van de bladeren.
ze keek toen rustig naar het veld.
ze keek naar het meisje wat aan het voetballen was.
ze glimlachte vaagjes en liep de kleedkamer in.
ze deed der gymkleding maar aan en liep weer naar buiten.
ze liep het veld op en geeuwde even en begon met rek- en strekoefeningen.
daarna maakte ze de split en een flikflak.....

Aiedail, rende een hele tijd rond ze trapten de bal steeds harder voor zich uit na een tijd te hebben gevoetbald, stopt Aiedail eindelijk met rennen, ze heeft het heel warm en valt achterover op het gras.
De zon scheen nog maar er waaide een koele bries, ze hijgde uit haar ogen gingen over het sportveld naar de tribune, daar zag ze een jongen zitten, zat hij nou te tekenen?
Toch niet haar he, ze verschoot van kleur en stond snel op en veegde het gras van haar kleding en rende naar de tribune, en haalde water uit haar tas dronk wat uit haar fles.
Daarna liep ze met snelle passen de tribune op en ging zitten en keek terwijl de jongen zat te tekenen, ze was express niet dicht bij hem gaan zitten omdat ze niet wist of hij haar wel wilde ontmoeten.

Dawn deed nog een paar oefeningen.
ze hijgde en had het warm en geeuwde.
ze stond op en keek naar de tribune en zag een meisje.
wie zou dat zijn??? dachte ze toen keek ze naar de jongen.
dat was Kovu dat zag ze meteen en ze stond op.
ze rekte zich uit en zag hem tekenen ze geeuwde.
ze liep naar der tas en dronk ook wat....

Kovu keek op toen er nog een meisje het veld op kwam. Hij zag dat het Dawn was en glimlachtte lichtjes daarna keek hij weer naar het meisje, Hij tekende haar echt precies na met alle schaduwen ect. Toen hij weer op keek was ze niet meer op het veld. Hij keek verbaasd in het rond en zag haar toen een eindje van hem vandaan op de tribune zitten. Hij keek snel weg en zuchtte diep. Hij hoopte niet dat ze gezien had dat hij haar had zitten schetsen. Hij voegde er nog wat dingen aan toe en even later was de tekening klaar. Hij had haar getekend terwijl ze voetbalde.

Dawn was naar de kleedkamer gelopen.
ze had zich om gekleed en deed haar tas om.
ze liep de tribune op en keek naar Aiedail.
ze geeuwde even en ging zitten.
"wie ben jij???" vroeg ze toen kil wat eigenlijk niet der bedoeling was.
ze schudde met der hoofd en zuchte.
toen keek ze even naar Kovu en keek ze naar z'n tekening.
ze dacht ik wist niet dat ie zo goed kon tekenen.
ze keek toen weer emotieloos naar Aiedail.
en zuchte diep toen ze weer zo emotieloos keek....

Aiedail had gezien dat de jongen haar kant op keek, er was nog een meisje het veld op gekomen die deed wat oefeningen ging uiteindelijk weer naar de kleedkamer en kwam de tribune op.
Ze vroeg kil aan Aiedail wie ze was, snel stond ze op en keek het meisje aan en zei 'ik ben niemand.' zei ze kortaf, daarna liep ze langs het meisje de tribune af, toen ze beneden was gooide ze haar tas op de onderste banken, daarna beende ze een beetje geirriteert terug naar de voetbal.
Wat haten ze school toch mensen deden altijd bot tegen haar of ze nou magisch waren of niet, ze waren allemaal hetzelfde, boos trapte ze weer tegen de bal aan en rende er achter aan er branden tranen achter haar ogen.
Waarom ging ze nog naar school, het deed haar niet zoveel goed..

(moet gaan ben er morgen weer)

Dawn keek geschrokken naar Aiedail.
ze keek haar na toen ze boos van de tribune af liep.
ze keek hoe Aiedail tegen de bal trapte ze zag meteen dat ze boos was.
"waarom zeg ik toch alles verkeerd" ze snikte.
ze pinkte snel een traan weg en keek naar de grond.
"het komt gewoon allemaal...." ze keek boos naar de grond.
ze zuchte diep en haar oortjes en staart verschenen weer....

Kovu keek op toen het meisje boos leek weg te lopen. Hij keek even naar Dawn en zag dat ze een traan wegveegde. Hij zuchtte diep en reageerde er verder niet op. Hij had geen zin om met ruzie's of wat dan ook te bemoeien. Hij liep de trubine af en wou weer richting het plein lopen maar er stak een harde wind op en Kovu had de bladzijde van de schets nog open. De tekening lag los en blaasde weg. Kovu draaide zich geschrokken om en wou het blaadje terug pakken maar het waaide hoog in de lucht weg en landde op het veld vlak voor het meisje (Aiedail dus) dat weer aan het voetballen was. Ownee he.. Wat zal ze wel niet van me denken als ze die tekening ziet.. dacht hij met een zucht maar toch wachtte hij af wat er zou gebeuren. Hij had namelijk ook niet echt zin om het veld ineens op te rennen om die tekening te pakken.

Aiedail, was nog steeds aan het rennen, haar gedachten dwaalde af zo kon ze haar woede kwijt raken door iets te doen, door nergens aan te hoeven denken, opeens vloog er een blad voor haar en landen op het gras, Aiedail stopte de bal zodat die niet over de tekening zou rollen.
Ze liep naar de tekening toe en pakte hem op, haar ogen werden groot van verbazing, het was een tekening van zichzelf toen ze aan het voetballen was, ze keek rond en zag de jongen staan, hij moest van hem zijn.
Even twijfelde Aiedail, ze had net al een niet zo'n leuke ervaring gehad met het meisje op de tribune wie weet hoe de jongen zou reageren op haar.
Uiteindelijk dribbelde ze met de tekening in haar hand naar de jongen toe, ze wist niet echt wat ze moest zeggen 'ik geloof dat deze van jou is, hij is prachtig.' zei ze zacht.
Ze maakte aanstalten om weer terug te gaan het veld op, ze had het nooit echt op vreemde, haar gezicht was een beetje rood misschien had ze de tekening wel helemaal niet mogen bekijken.
Langzaam draaide ze zich om en gaf de bal een trap.

Kovu keek haar aan toen ze naar hem toe kwam. ''euh sorry, ik bespiedde je niet ofzo echt niet, ik.. ik..'' zei hij snel, hij had niet meteen gehoord wat ze had gezegt maar keek haar toen ineens verbaasd aan toen hij zich realiseerde wat ze had gezegt. ''vindt je 'm echt mooi?'' vroeg hij verbaasd en richtte zijn blik naar de tekening. Hij kon mensen echt heel precies natekenen maar hij had nooit verwacht dat andere het mooi zouden vinden. Hij zuchtte even en glimlachtte. Toen keek hij weer naar het meisje.

Tasunke kwam aanlopen en zag wat mensen verweg.Hij liep er heen.'Hallo..'Zei hij wat verlegen.Hij was nieuw hier,dus niet zo bekend.Hij keek wat rond en zag een jongen en 2 meisjes..

Dawn liep de tribune af en zuchte.
ze voog nog een traan weg en liep naar de rest toe.
ze keek naar het meisje "sorry dat ik zo bot reageerde".
ze zuchte diep "het was echt niet mijn bedoeling".
"ik heb gewoon pikzwarte ogen en daarom ziet het er soms uit alsof ik geen emotie heb" ze zuchte diep en keek naar de grond.
"ik snap het als je nog boos op me bent" ze keek naar Kovu.
ze zag de tekening "die is echt mooi!!!" ze keek er verbaasd naar.
toen keek ze naar de nieuwe jongen en glimlachtje lichtjes.
"hey" ze keek toen weer vragend naar het meisje....

Ook Gio kwam aanlopen. Hij bleef in de verte staan en hield zijn bal hoog.
Hiij hield het heel lang vol en glimlachte. Hij had zijn tenue aan van het voetbalploegje van zijn vrienden en hem. Hij stond niet ver van een goal weg.Hij trapte de bal hoog in de lucht en maakte een prachtige volley. De bal vloog recht in de winkelhaak van de goal. De zon scheen aan de hemel, het was goed weer om te spelen.

Aiedail bleef staan toen ze hoorde dat de jongen begon te praten, ze keek hem aan en twijfelde even, zou ze blijven praten en een kleine kans maken op een vriend op deze school of zou ze zoals ze altijd deed gewoon zich weer afzonderen van de kinderen en een eenzame schooltijd hebben.
Ze besloot de eerste optie te doen, 'ja hij lijkt precies, ik vind hem prachtig, hoe doe je dat?' zei ze vriendelijk met een glimlach.
Er kwam nog een nieuwe jongen aan lopen, ze kreeg een knoop in haar maag 'uhmm hallo.' zei ze zacht, niet veel later kwam het meisje van de tribune ook naar hun toe en bood haar excusses aan, 'het geeft niet, ik had ook wat aardiger kunnen reageren.' zei ze een beetje schuldig tegen het meisje.
Daarna keek ze naar de grond, ze had nog steeds een beetje een rood hoofd, haar lichaam wilden bewegen om de verlegenheid weg te werken, ze had afleiding nodig, en tegen drukte kon ze ook niet heel erg goed.

''nou eh bedankt'' zei hij en glimlachtte flauwtjes. Hij keek toen naar Dawn en glimlachtte. ''bedankt'' zei hij en grinnikte. Hij zag daarna nog twee jongens eraan komen en een jongen zei gedag. ''hoi'' zei Kovu kortaf terug. Blijkbaar ging het drukker worden en Kovu hielt daar niet van. Zeker niet omdat hij een stil persoon was en vaak alleen was. Hij keek weer naar de tekening en daarna naar Aiedail. Hij gaf de tekening aan haar. ''hier je mag hem wel als je wil, ik maak toch nog zat tekeningen en je vondt het zo mooi dus'' zei hij en keek rustig naar haar. Hij zag toen dat ze erg rood was. Misschien was ze een heel verlegen meisje. Maar Kovu ging er iniedergeval niet op in want dat zou de verlegenheid alleen maar erger maken.

Dawn keek naar Aiedail en glimlachte.
"ach maakt niet uit het was meer mijn schuld" ze glimlachte vaagjes.
toen keek ze naar Kovu en glimlachte lichtjes.
"geen dank hoor" ze keek even naar de grond.
toen keek ze weer naar de andere jongen en nog een jongen.
ze dacht waarom is het zo druk ze schudde met der hoofd.
"eum.... ik ga maar weer eu.... iets doen" ze glimlachte vaagjes.
ze draaide zich om en liep rustig naar de tribune.
ze dacht weg van die drukte der staart zwiepte en der oortjes hingen rustig....

Even twijfelde ze maar toen pakte ze de tekening aan en zei met een aarzelende glimlach 'dankje, uhhmm neem me niet kwalijk, ik ga maar eens.'
Snel draaide ze zich om en trapte tegen de bal aan maar nu richting het hok waar ze hem vandaan had ze legde hem terug in het rek, waarom ging ze altijd weg bij mensen als het haar te druk werdt en waarom ging ze weg als er eindelijk mensen aardig tegen haar deden.
De vraag spookten door haar hoofd, de wind speelde met haar losse haar, er liep een traan over haar wang ze zou nooit vrienden maken als ze zo schuw deed..
Met snelle passen liep ze naar de kleedkamer en kleedde ze zich om, ze rende terug naar het veld en deed de tekening in haar tas.
Niet naar de andere kijkend, ze schaamde zich voor haar tranen, zo snel mogelijk pakte ze haar tas en rende weg van het veld.