My live is all pain..

Zelman verscheen bij de ruíne's, bij de plek waar Tasunke had willen springen. Hij ging bij de rand zitten en keek naar beneden. ''hoe zou het zijn om daar neer te vallen?'' mompelde hij alsof hij daar liever nu had gelegen en dood had willen zijn. Hij had spijt, spijt dat hij een vampier was, spijt dat hij Céline zoveel pijn had gedaan. Bestond zijn leven dan alleen maar uit pijn lijden? Pijn lijden in zijn hart? Kon hij dan niet een keer gewoon gelukkig leven?

Dawn liep door de ruine's heen.
ze keek rond en zag de grote rotsen.
ze zou daar niet onder willen liggen.
ze slikte even en liep verder.
ze zag een afgrond en liep er heen.
ze keek daar naar beneden.
"daar wil je niet van af vallen" ze ging maar zitten.
je zag hier geen bomen niks alleen een paar kleine struikjes....

Azura liep wat verveeld rond, en ze wist niet waar ze eigenlijk was. Even kijkt ze om haar heen, maar dan weer naar de grond. Ze was nieuw in deze buurt, en toch voelde ze zich niet echt op haar gemak. Ze zuchtte dan ook heel
even, waarna ze dan ergens op een rots ging zitten. Ze besluit om haar viool te nemen, en er een liedje van Chopin op te spelen. Niet dat ze echt in de mood was om dingen te gaan doen, maar met haar viool was ze wel weer goed.